URL-verkorters zijn goed. URL-verkorters zijn slecht. Iedereen heeft wel zo zijn eigen mening over URL-verkorters en waarom ze wel/niet gebruikt mogen worden. Twitter heeft URL-verkorters immens populair gemaakt, maar de recente opschudding bij tr.im was een mooi voorbeeld van wat er kan gebeuren als URL-verkorters er de brui aan geven. Ookal lijkt dat probleem nu (voorlopig) opgelost te zijn.
Mijn mening over URL-verkorters is duidelijk: ik probeer ze zoveel mogelijk te vermijden. Als fervente twittergebruiker moet ik echter toegeven dat het nogal moeilijk is om ze te negeren. Als je in een bericht van 140 karakters een link wil steken van de vorm http://www.veeltelangeurl.com/hierarchie/sectie/2009/05/09/naam-van-het-artikel heb ik al iets meer dan de helft van mijn karakters opgebruikt. Bovendien kan ik me inbeelden dat er een hypothetisch—het is bij mezelf nog niet voorgevallen—toepassingsgebied bestaat om URL’s in een SMS of in andere korte berichten te gebruiken.
Dus ging ik aan het denken: wat is het grote probleem van die URL-verkorters? Hun grote probleem is dat de levenscyclus van de service anders is dan die van de URL’s waar ze naar verwijzen. Maar eigenlijk is dat niet de bron van het probleem. De bron van het probleem is dat het doel van de URL-verkorter wezenlijk anders is dan het doel van de URL waar de verkorter naar verwijst. Dat klinkt een beetje als een onnodige verduidelijking van wat een URL-verkorter nu eigenlijk is, maar het vormt wel de bron van problemen die URL-verkorters met zich meebrengen: ze zijn op lange termijn onbetrouwbaar omdat ze ofwel kunnen verdwijnen, ofwel kunnen veranderen—er kan bijvoorbeeld een advertentie tussen de verwijzing geplaatst worden, die er voordien niet was.
De beste aanpak om zo’n probleem op te lossen is volgens mij eenvoudig: elke (grote) website zou zijn eigen URL-verkorter moeten hebben. De scriptjes voor URL-verkorters liggen voor het rapen. Domeinnamen zijn tegenwoordig belachelijk goedkoop en iets in de aard van ab25.com zou in feite al voldoende kunnen zijn. Het moet uiteindelijk niet gemakkelijk te onthouden zijn, het moet gewoon kort zijn. Zo’n oplossing houdt de doelen van zowel de URL-verkorter als de website waarvan de URL’s verkort worden gelijk en op die manier worden op lange termijn volgens mij veel problemen met dode linken vermeden. Een soort van ad-in-the-middle-attack zou dan evenmin op grote schaal mogelijk zijn. En het teloorgaan van zo’n service zou in principe gelijktijdig zijn met het teloorgaan van de website waar naar gelinkt wordt—wat de impact van de URL-verkorter an sich dus nagenoeg nul maakt.
Dan rest er nog het probleem van de implementatie, maar ook daar moeten er oplossingen mogelijk zijn. Ik heb me nog niet genoeg verdiept in de materie, maar het is volgens mij perfect mogelijk om bij het aanroepen van http://www.veeltelangeurl.com/hierarchie/sectie/2009/05/09/naam-van-het-artikel in de header een link naar de automatisch gegenereerde verkorte URL voor dat artikel (bvb http://ab25.com/hgF3k) mee te geven, zodat automatische link-verkorting in bijvoorbeeld twitter (of eenderwelke twitterclient) mogelijk is.
Ideeën zat. Nu nog de tijd hebben om ze uit te testen!
Tot voor kort gerbuikte ik ze ook niet maar ik heb toch de meerwaarde ontdekt van een gecentraliseerde service als bit.ly en zou niet vlug naar iets anders overstappen. Het zit hem voor mij in de (uiterst simpele) statistieken. Als ik een link post via Twitter vind ik het nuttig om na te gaan in welke mate mensen erin ge